Άρθρο του κ. Πλάτωνα Τσούλου που δημοσιεύτηκε στο Broker’s Time 51*
*Ο κ. Τσούλος είναι Δημοσιογράφος
Μακρόπνοες λύσεις στο ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό σύστημα της χώρας μπορούν να δοθούν μόνο εφόσον η ιδιωτική ασφάλιση βρεθεί στο επίκεντρο των κυβερνητικών επιλογών.
Καμία κυβέρνηση, κανένας καθ’ ύλην αρμόδιος υπουργός, δεν έδωσε στον κλάδο τον «χώρο» που του αναλογεί, όχι τόσο για να αναπτυχθεί, εισφέροντας στην εγχώρια οικονομία, αλλά, κυρίως, για να προσφέρει στην κοινωνία, σε μια κοινωνία που, ειδικότερα την τελευταία δεκαετία, δεινοπαθεί, φέρνοντας στην «πλάτη» της τρία σκληρά μνημόνια, τρεις συμφωνίες που υπεγράφησαν το 2010, το 2012 και το 2015, και που, επί μακρόν, θα συνεχίζουν να επηρεάζουν την πορεία της ελληνικής οικονομίας.
Μία από τις βασικότερες μεταρρυθμίσεις οι οποίες επιχειρήθηκαν την περίοδο των μνημονιακών χρόνων αφορά στο ασφαλιστικό και το συνταξιοδοτικό. Όμως, οι όποιες αλλαγές δρομολογήθηκαν περιορίστηκαν στον επανυπολογισμό των εισφορών, των συνταξιοδοτικών αποδοχών και του κόστους λειτουργίας του κρατικού συστήματος υγείας.
Τις συνέπειες αυτών των πολιτικών δεν χρειάζεται ούτε καν να τις συζητήσουμε. Τις ζούμε όλοι μας καθημερινά, αντιλαμβανόμενοι ότι πρόκειται για μια νέα, άστοχη «συνθήκη», από την οποία πολύ δύσκολα θα απεμπλακούμε.
Εξάλλου, μόνο ως μεταρρυθμίσεις δεν λογίζονται όσα -ακόμη και τραγελαφικά- συνέβησαν στον χώρο των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών ταμείων της χώρας. Διότι μεταρρύθμιση δεν σημαίνει απλά να συγκεντρώσουμε σε ένα Ταμείο τα κέρδη και τις ζημιές παρελθόντων ετών, από δεκάδες διάσπαρτους φορείς ασφάλισης. Ούτε να απαξιώσουμε τις πληρωμένες επί δεκαετίες αποδοχές εργαζομένων που σήμερα είναι συνταξιούχοι. Ούτε, φυσικά, να εγκαταλείψουμε στην τύχη τους τα κρατικά νοσοκομεία, χωρίς ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, χωρίς αναλώσιμα και ιατροτεχνολογικό εξοπλισμό.
Μεταρρύθμιση δεν σημαίνει μόνο λογιστικές παρεμβάσεις, όπως αυτές που επιχείρησαν οι τελευταίες κυβέρνησης στο… όνομα των Θεσμών.
Μεταρρύθμιση σημαίνει αλλάζω πλήρως τις δομές ενός συστήματος που νοσεί επί δεκαετίες. Εξασφαλίζω λύσεις με προοπτική. Σημαίνει, εν προκειμένω, το άνοιγμα του ασφαλιστικού και συνταξιοδοτικού συστήματος της χώρας στην ελεύθερη αγορά, με σκοπό τη διάχυση του ρίσκου ασφάλισης και σε άλλους φορείς, όχι κατ’ ανάγκη κρατικούς.
Όπως και την αναγνώριση της εμπιστοσύνης σε συστήματα τα οποία σε άλλες μεγάλες οικονομίες της Ευρώπης έδωσαν λύσεις και στο ασφαλιστικό και στο συνταξιοδοτικό.
Στην Ελλάδα, ωστόσο, η «ιδιωτική ασφάλιση» δεν συναντάται ως όρος σε κανέναν πολιτικό λόγο, σε κανένα πολιτικό πρόγραμμα.
Και το… δυστύχημα των μνημονιακών επιλογών δεν θα σταματήσει εδώ. Τα επόμενα χρόνια, είναι βέβαιο ότι θα δούμε την εγγυμένη σύνταξη να μειώνεται περαιτέρω, διότι, πολύ απλά, όσο ο «κουμπαράς» με τις εισφορές των εργαζομένων δεν φέρνει υπεραξίες από τη διαχείρισή του, όσο το συνταξιοδοτικό σύστημα της χώρας δεν βασίζεται σε τρεις πυλώνες ασφάλισης, όσο δεν συντάσσεται μια αναλογιστική μελέτη με όρους ελεύθερης αγοράς, τόσο οι μαύρες τρύπες στα αποθεματικά θα επανέρχονται.
Ανάλογα θα είναι και τα προβλήματα στα κρατικά νοσοκομεία, διότι παραμένουν «στη γυάλα», πλήρως αποκομμένα από την ελεύθερη αγορά, με τους κυβερνώντες να επιμένουν να μην αναγνωρίζουν την έννοια των ΣΔΙΤ, που πολύ καλά γνωρίζουν και εφαρμόζουν σε άλλες περιπτώσεις.
Μακρόπνοες λύσεις στο ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό σύστημα της χώρας μπορούν να δοθούν μόνο εφόσον η ιδιωτική ασφάλιση βρεθεί στο επίκεντρο της πολιτικής σκέψης των κυβερνώντων.
