Άρθρο του κ. Christopher Croft, που δημοσιεύτηκε στο Broker’s Time 55*
*Ο κ. Croft είναι Πρόεδρος της LIIBA (London & International Insurance Brokers’ Association)
Αν οι μελλοντικές εμπορικές σχέσεις(Μεταξύ Βρετανίας και ΕΕ) στηριχθούν αποκλειστικά στα υφιστάμενα καθεστώτα ισοδυναμίας, τότε οποιαδήποτε συμφωνία θα ισοδυναμεί με μη συμφωνία για την ασφαλιστική διαμεσολάβηση.
Τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές (3 Δεκεμβρίου), απέχουμε λίγες ημέρες από την κρίσιμη ψηφοφορία για τη συμφωνία για το Brexit στο βρετανικό κοινοβούλιο. Αν και είμαι βέβαιος ότι δεν υπάρχει πιθανότητα επαναδιαπραγμάτευσης του deal που έφερε μαζί της η Βρετανίδα πρωθυπουργός, Theresa May, από τις Βρυξέλλες στις 25 Νοεμβρίου, δεν είμαι σίγουρος ότι η συμφωνία μπορεί να περάσει από τη Βουλή.
Αν υποθέσουμε ότι περάσει, η προσοχή όλων θα στραφεί στη διαπραγμάτευση των λεπτομερειών της μελλοντικής σχέσης της Βρετανίας με την ΕΕ. Και εδώ ανακύπτουν σημαντικά θέματα για τους μεσίτες ασφαλειών: Για τον κλάδο χρηματοοικονομικών υπηρεσιών, η συμφωνία αναφέρει ότι: «Και τα Δύο Μέρη» (δηλαδή η ΕΕ και η Βρετανία) «θα θεσπίσουν “πλαίσια ισοδύναμης μεταχείρισης” (equivalence frameworks), που θα τους επιτρέπουν να χαρακτηρίζουν το εποπτικό και ρυθμιστικό πλαίσιο τρίτων χωρών “ισοδύναμο” για τους ενδεικνυόμενους λόγους».
Μόνο που αυτό δεν ισχύει. Πολλές κοινοτικές οδηγίες που καλύπτουν τις χρηματοοικονομικές υπηρεσίες –όπως η MIFID II και η Solvency II– δεν έχουν ενσωματώσει τέτοια λεπτομερή πλαίσια. Οι εν λόγω οδηγίες προβλέπουν μόνο πώς θα πρέπει να κρίνεται η ισοδυναμία και τι είδους πρόσβαση στην Ενιαία Αγορά θα έχουν οι εταιρείες παροχής χρηματοοικονομικών υπηρεσιών από τρίτες χώρες (στις οποίες θα ανήκει και η Μ. Βρετανία από τις 29 Μαρτίου 2019).
Τα μέλη της LIIBA (Λονδρέζικη και Διεθνής Ένωση Μεσιτών Ασφαλίσεων, σε ελεύθερη μετάφραση) διέπονται όμως από την Οδηγία για τη Διανομή Ασφαλιστικών Προϊόντων (Insurance Distribution Directive-IDD), η οποία δεν έχει κανένα τέτοιο πλαίσιο.
Το «γιατί» δεν είναι σαφές. Η δική μου θεωρία είναι ότι οι περισσότερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν αντιμετωπίζουν την ασφάλιση ως υπηρεσία με διασυνοριακά χαρακτηριστικά. Έχουν περισσότερο στον νου τους τις ασφαλίσεις ΙΧ, που κινούνται στη συντριπτική τους πλειονότητα εντός εθνικών συνόρων.
Άλλωστε, η IDD δημοσιεύθηκε τον Φεβρουάριο του 2016, όταν ελάχιστοι φαντάζονταν την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε τώρα. Επομένως, αν οι μελλοντικές εμπορικές σχέσεις στηριχθούν αποκλειστικά στα υφιστάμενα καθεστώτα ισοδυναμίας, τότε οποιαδήποτε συμφωνία θα ισοδυναμεί με μη συμφωνία για την ασφαλιστική διαμεσολάβηση. Αυτό, πρακτικά, σημαίνει ότι η ικανότητα να έρθουν μπίζνες στο Λονδίνο θα εξαρτηθεί από την εθνική νομοθεσία σε καθεμία από τις 27 εναπομείνασες χώρες-μέλη της ΕΕ.
Και πάλι, οι σχετικές προβλέψεις είναι ασαφείς, στην καλύτερη περίπτωση. Και πάλι, η ασφάλιση, ως αγαθό διεθνούς εμπορευσιμότητας, δεν είναι κάτι που έχει απασχολήσει τους Ευρωπαίους νομοθέτες. Επομένως, οι μεσίτες ασφαλίσεων με έδρα το City ίσως βρεθούν στη θέση να χρειάζονται μια θυγατρική σε κάθε χώρα της ΕΕ όπου έχουν πελάτες, ένα μη επιθυμητό αποτέλεσμα.
Η απάντηση, συνεπώς, είναι να σχεδιαστεί ένα καθεστώς ισοδυναμίας για την IDD. Σε έναν λογικό κόσμο -και ποτέ δεν ξέρει κανείς, ίσως μια ημέρα να επιστρέψουμε εκεί-, μπορεί και τα δύο ενδιαφερόμενα μέρη να παραδεχθούν ότι αυτό εξυπηρετεί το αμοιβαίο συμφέρον. Η ασφαλιστική αγορά του Λονδίνου είναι μια αγορά 91 δισ. δολ., από την οποία προέρχεται το 26% της συνολικής συνεισφοράς του City στο βρετανικό ΑΕΠ. Το 15% των συμβολαίων αναλαμβάνονται για λογαριασμό πελατών από την ΕΕ που θα δυσκολεύονταν να βρουν αντίστοιχες καλύψεις σε άλλα ασφαλιστικά κέντρα. Και οι δύο πλευρές έχουν κίνητρο να το κάνουν. Στη LIIBA σχεδιάζουμε ένα σχέδιο πλαισίου ισοδυναμίας βασισμένο στα υπάρχοντα προηγούμενα εντός των οδηγιών MIFID II και Solvency II, το οποίο θα κοινοποιήσουμε τόσο στη βρετανική κυβέρνηση όσο και στην Κομισιόν.
Ελπίζουμε ότι θα το λάβουν υπόψη τους ως μέρος της μακροπρόθεσμης συμφωνίας.
